.jpg){kind=logo}
.jpg){kind=logo}
.jpg){kind=logo}
Ik ben Els,
getrouwd met Guy,
mama van Julie, Thibault & Béatrice,
bezige bij, hobbykok & wijnliefhebber
Mijn artistieke opleiding:
-
Academie Armand Knaepen Tienen
-
Beeldhouwen academie Meylandt Heusden-Zolder
-
Monumentale kunst HABK Diest
-
Workshops en masterclasses in België, Nederland, Frankrijk, Engeland
Als kind fietste ik graag naar de kunstacademie Armand Knaepen in Tienen. De geur van de lokalen herinner ik me nog steeds.
Een houten kistje vol potjes plakkaatverf paste net op mijn bagagedrager. Pastelkrijt, plakkaatverf, aquarel en houtskool vond ik veel plezanter dan poppen.
Mijn opa was een fijne meubelmaker. Als klein meisje kon ik uren doorbrengen in zijn atelier. Met zijn mastiek en een paletmes maakte ik “pateekes”...alsof het klei was.
Na een opleiding verpleegkunde in Leuven en een druk leven met 3 opgroeiende kinderen viel het creatieve een beetje stil maar enige jaren later hervatte ik mijn artistieke ontwikkeling.
Ik deed alles graag: tekenen, schrijven, tuinieren, bloemen drogen, planten stekken, koken, tafels dekken, gasten ontvangen … Maar ik ging beeldhouwen aan de academie !
Er volgde een korte opleiding lastechnieken om de nodige statieven te kunnen maken. Aanvankelijk werkte ik vooral met polyester en acrylhars in siliconen mallen en experimenteerde ik graag met kleuren. Tijdens de opleiding monumentale kunst ontdekte ik vlas- en zijdevezel en kwam tot verrassende en boeiende sculpturen maar de mogelijkheden bleken te beperkt.
Om mijn grens te verleggen, boorde ik porselein aan. Mijn visie dat keramiek saai was, werd meteen weerlegd en er volgden vele workshops en masterclasses in België, Nederland, Frankrijk en Engeland.
Ik houd van de zuiverheid van porselein, van de witte kleur en de transparantie maar speel opnieuw graag met een scala aan kleuren. Porselein biedt veel mogelijkheden maar heeft ook beperkingen en daagt mij uit om de grenzen verder af te tasten.
Daar waar vele keramisten zich houden aan aardetinten grijp ik opnieuw naar zuiver wit in contrast met vrolijke tinten.
Beeldhouwen en keramiek zijn twee verschillende disciplines. Er zijn overlappingen maar ook veel verschillen. Het wordt natuurlijk boeiend wanneer technieken uit beide werelden gecombineerd kunnen worden. Vandaag werk ik zowel met acrylhars als met porselein en steengoed in eigen mallen.
Ik leer nog elke dag en er valt nog heel wat te experimenteren.
Het volmaakte beeld van Els
Het is mei 2014.
Voor het kunstsalon in Herkenbosch (NL) schittert een oranje jurk in de zon.
Heel vrolijk nodigt het uit om te komen kijken. De jurk heeft gezelschap van een broek in polyester.
De complexiteit van de gegoten techniek en de chemische samenstelling van dit materiaal schuilen onder de perfecte vormen van deze kledingstukken.
De juiste pasvorm haalt Els van de etalagepop. Vrouwen zien hierin het ideale beeld. Een beeld dat Els gebruikt voor een kunstzinnig object. Deze esthetische transformatie verleent het beeldhouwwerk diepgang.
De variant vertoont een gat en is niet zo volmaakt; hier zit schoonheid van binnen.
Ook het stuk uit de broekspijp laat een verminking zien. Een verminking, die ons confronteert met onze tekortkomingen. Wij mensen, zijn niet volmaakt!
De boodschap van het perfecte model.
Kunst vraagt om lef en visie! Els is overtuigd. Technische beheersing is niet voldoende. Iedereen kan het vak leren en kwaliteit leveren, maar in de creativiteit herken je een volwaardig kunstenaar. Er is geestkracht en moed nodig om het concept ook werkelijk in dat object te gieten dat een podium verdient. Een sterke visie herken je meteen in een kunstwerk en haalt de authentieke kracht naar boven waaraan je een meester herkent.
“Ik zoek manieren om deze bron in mij aan te boren.”
Els zondert zich af in haar atelier om het perfecte beeld te gieten. Hier gaat wel eens iets mis, maar dit levert juist een opening voor haar creatieve brein. Daarnaast levert het dagelijks leven veel inspiratie. De plastic barbiepoppen geven een juiste voorstelling van het ideale model. Een onderjurk verhult de naaktheid van de paspop. Maar welke onderjurk is geschikt?
Zoals de mensen zich in de pashokjes omkleden en zoeken naar het geschikte model om te kunnen stralen, zo experimenteert Els met kleuren, motieven, reliëf en gaten om de diepste kracht van een beeld boven te halen. Een kracht die in het concept schuilt, herkenbaar in de stralende lach van die vrouw in dat kleed achter de gordijnen van het kleedhok! De schoonheid van het leven!
Goede ambachtelijke kwaliteiten zijn belangrijk als vertrekpunt, maar het proces grijpt Els graag aan om haar authenticiteit als kunstenares neer te zetten. Een spontane vraag om een meer dan levensgrote voet in polyester trekt een spoor van voetstappen. Het materiaal en de kleur vormen een nieuwe uitdaging om mee te spelen: “Hoe kan ik mensen hierin bereiken?” Haar voeten moeten emotie uitdrukken, gevoelens van herkenning, maar ook van confrontatie. In de toekomst zullen alle zintuigen deze rol moeten vervullen: een mond die lacht of ogen vol angst.
Het volmaakte beeld hoeft geen ideaalbeeld te zijn! Hiermee wilt deze kunstenares graag haar naam verbinden aan kunst: Els van der Leede!
Connie Hannen,
Drs. Kunstwetenschappen
Juni 2014